‘BDünyanın en mutlu yerine hoş geldin evlat,” diye homurdanıyor, umursamayan bekçi Minik Tim. Clementine, “Noel” adı verilen efsanevi bir kasabaya geldi, ancak şeker kamışı sokakları yerine ufalanmış zencefilli kurabiye, kırık bir robot ve kar ve neşe eksikliğiyle karşılaştı. Eskiden burada her gün Noel’di ama artık sonsuz Ocak ayı. Ağaçlar bile mavi.
Şans eseri, yeni gelen de göründüğü kadar alıngan. Elf’in coşkulu finaline benzer bir planla Clementine, şehrin ihtişamını yeniden canlandırmaya yetecek kadar şenlik neşesi yaratmaya koyulur.
Yazar-yönetmen Elvi Piper’ın, Durham’s tarafından sunulan, üçlüden fazla 45 dakikalık ilginç gösterisi Gala Tiyatrosu ve Leeds Yanlış görünüm, Noel dileklerini meraklı Clementine ile paylaşan bir seyirciyle sıcak bir yakınlık yaratmak için bir itme sahnesi kullanıyor. Şarkı söyleyen bir müzikle hafifçe bastırılan bu erken etkileşim, teyzesinin ona anlattığı bir hikayeye yol açar.
Antony Jones’un tasarladığı defile, Noel geleneklerinin yaşatılması mesajını vurgulamak için retro dokunuşlarla dolu (burada bir denizci elbisesi, şurada vintage bir kamera). Merkezi şehir manzarası hoş bir şekilde çocuk kağıtlarından yapılmış bir pop-up’a benziyor, ancak orada yalnızca robot ve kapıcı kaldığı için yeniden kazanılan toplumsal neşe duygusunu iletmek zor.
Clementine, şehrin gücünü artırmanın yolunun anıları paylaşmak olduğunu söylüyor; bu, yetişkinlerin geçmişine göre daha çok anı yaşayan genç izleyicilerin gözünden kaçmış olsa bile güzel bir teklif.
Kısmen Kathleen Yore’nin kuklalarıyla anlatılan hikaye biraz şekerli ama harika şakalar yağmurundan tuhaf kıyafetlere ve ağır çekimden hızlı ileri sarmaya geçiş yapan becerikli fiziksel rutinlere kadar pek çok çılgın saçmalık var. Piper’ın prodüksiyonu hızlı ilerliyor; hikaye boyunca sık sık fırtına gibi esiyor ve dans ediyor. Ayrıca üç muhteşem performans var. Robot rolünde Florence Poskitt ve kapıcı rolünde Terence Rae çizgi roman işini kendinden emin bir şekilde üstlenirken, Eve Tucker başrolde coşkulu bir şekilde hareket ediyor.
Ayrıca Bayard Bryan ve Claire O’Connor’ın ilgi çekici şarkıları da var; bazen nakaratlar işaret diliyle anlatılıyor. İyi niyetin sadece Noel’de değil, ömür boyu sürmesi gerektiğinin hissedildiği sıcak, samimi bir gösteri. Tıpkı çocuk tiyatrosunun olması gerektiği gibi.