ÖBulutlu, fırtınalı bir günde, arabaların uzaktan korna çaldığı bir günde, genç bir kadın bir cesedi kefenle örtüyor. Bir asistanla birlikte onu bambu bir sedyeye koyuyorlar ve Delhi’deki Sarai Kale Khan krematoryumunun merdivenlerine taşıyorlar. Fırına vardığında, içeri girmesi için hafifçe dürttü ve başını dua ederek eğdi.
Pooja Sharma aynı işlemi üç ceset için daha tekrarlıyor. İnsanlar onun tarafından bilinmiyor – son ayinleri gerçekleştirdiği sahipsiz bedenler.
Yaklaşık iki yıl boyunca Sharma, polis evrakları tamamlandıktan sonra günlerinin çoğunu morglardan cesetleri toplayarak ve onları bir krematoryuma götürerek ve burada onurlu bir şekilde son kez veda ederek geçirdi.
Bu insanlardan geriye kalanların son anlarında yalnız kalmaması gerektiğine olan derin inancıyla 26 yaşındaki Sharma, günde ortalama iki ile 10 arası olmak üzere yaklaşık 4.000 sahipsiz ceset için yaşam sonu ayinleri gerçekleştirdi.
Sharma, “Eğer onlara şu anda gereken onuru vermeseydim, kefensiz, duasız, hiçbir duygu ve haysiyet olmadan yakılırlardı” diyor.
Cesetlerine sahip çıkılmayan bu kayıp ruhlar, büyük olasılıkla uzak köylerden iş aramak için Delhi’ye gelen göçmenlerdi. Bu yoksul göçmenlerin birçoğu nadiren aynı yerde uzun süre yaşadığı veya çalıştığı için istikrarlı ilişkiler kurmaları imkansız. Cep telefonu almaya paraları yetmediği için evdeki aileleriyle iletişimleri kolaylıkla kopabiliyor.
Delhi Polisi verileri, 2018’den 2022’ye kadar, Şehirde 11.000 ceset bulundu. Bunlardan 1.500’den azı tespit edildi.
Cesedin üzerinde kimlik bulunamazsa polis otopsi yapmadan önce 72 saat bekleyecek. Artık Sharma’yı arayıp cesedi alma şansları var.
Oldukça pratik bir tavrı var. Krematoryumda yeterli personel var ama kefeni kendisi bağlayıp bambu sedyenin bir ucunu alıp cesedi fırına taşımaya özen gösteriyor.
THayal ettiği hayat bu değildi. Eğitimli, orta sınıf bir kadın olarak Sharma, evlilik, kayınvalide ve çocuklardan oluşan klasik yola hazırdı. Sharma 2019’da beyin kanamasından aniden hayatını kaybettiğinde annesi “uygun bir çocuk” bulmuş ve Sharma’ya düğün takılarını almıştı.
Üç yıl sonra, 30 yaşındaki kardeşi Rameshwar, Delhi’nin Shahdara bölgesindeki evlerinin yakınında çıkan bir sokak kavgasında öldürüldü. Bu haber babasını üzüntü komasına soktu. Hindu geleneğine göre kadınlar cenaze töreni yapmıyor ancak Sharma’nın başka seçeneği yoktu.
“Kardeşimi yaktığım gün o kadar çok acı çektim ki onun küllerini yüzüme ve saçlarıma sürdüm” diyor.
bülten reklamından sonra
“Bu son anın ne kadar önemli olduğunu anladım. İşte o zaman mümkün olduğu kadar çok insana layık bir şekilde veda etmeye karar verdim.
Bir devlet hastanesindeki HIV danışmanı olarak işinden ayrıldı. Yaklaşık 120.000 rupi (1.150 £) tutarındaki aylık masraflar için – çoğunlukla cesetleri toplamak için ambulans kiralamak için – babası, Delhi metro şoförü olarak maaşının bir kısmını ödüyor ve büyükannesi, bir askerin dul eşi olarak ona emekli maaşı ödüyor.
Müstakbel damatının ailesi onun işini öğrenince, zaten Kovid nedeniyle ertelenen düğünü iptal ettiler. Ona, “Bir gelinin krematoryumda cesetlerle dolaşmasını istemiyoruz” dediler. “Akrabalarımız ne düşünecek?”
Sharma, “Annemin bana aldığı düğün takılarını satıp cenazelerde harcadım. Artık evlenebileceğimden şüpheliyim ve umurumda da değil. Hiçbir aile işimi kabul etmeyecek ama bu yapmak zorunda olduğum bir şey.
Sharma, çocukluk arkadaşları ve akrabalarının da aynı nedenden dolayı kendisinden vazgeçtiğini söylüyor: “‘Pooja ruhların yoldaşıdır’ diyorlar.”
Bu kadar acımasız bir iş için çok genç görünen hüzünlü Sharma, “Artık evimize kimse gelmiyor” diyor.
Ancak Delhi’deki krematoryumlar ıssız yerler olsa da Sharma mesleğinden memnun. “Her şey yolunda” diyor. “Sunduğum bu hizmet bana Sukoon [tranquillity].”
Sharma kuruldu Parlak Ruh Vakfı Düşük gelirli ailelerin cenazelerin köylere taşınmasına yardımcı olmak veya ölü yakma işlemlerinin finansmanına yardımcı olmak için çalışmalarını genişletmek.
Sabzi Mandi morgundan krematoryuma giderken bir kadın onu aradı ve cesetleri taşımak için kendi aracının olup olmadığını sordu. Sharma, masraflarını azaltmak için en çok ihtiyaç duyduğu şeyin ambulans bağışlamak olduğunu söylüyor.
Ambulansın son yolculuğunda cesedin önündeki bankta otururken, bu meçhul, isimsiz insanların kim olduğunu merak ediyor.
“Doğduklarında ne büyük bir mutluluk yaşamış olmalılar. Tek başına, bir çantanın içinde, öldüklerini bilmeden tanıdıkları insanlarla biten koca bir hayat. Yapayalnız, sadece ben eşlik ediyorum” diyor.
Bu isimsiz insanlara yaptığı son iyilik, küllerini ayda bir çeşitli krematoryumlardan toplamaktır. Daha sonra taksiyle 190 km boyunca Ganj Nehri’nin en kutsal yerlerinden biri olan Haridwar’a gidiyor ve burada saygılı bir son hareket gerçekleştiriyor; unutulmuşların küllerini Hinduların kutsal nehrine batırıyor.