AHeathers’tan uyarlanan ekşi sakız müzikaliyle elde ettiği başarının ardından The Other Palace, yine çok alıntı yapılan bir başka lise yaramazlık filminin uyarlamasını sunuyor. İlk kez yaklaşık on yıl önce Amerika Birleşik Devletleri’nde gerçekleştirilen bu müzik kutusu gösterisi, Roger Kumble’ın ortak yaratıcısı ve Pierre Choderlos de Laclos’un “Les Liaisons Dangereuses” adlı romanının önerdiği 1999 yapımı filminin yakın bir uyarlaması.
Cruel Intentions’ın Yukarı Doğu Yakası’ndaki gençlerin ihaneti, ayrıcalığı ve patlayan kirazlarla ilgili öyküsü, Placebo’nun Every You Every Me ve The Verve’nin Bitter Sweet Symphony’si ile tamamlanan bir film müziği ile sağlandı. Counting Crows’un “Colorblind” şarkısının yanı sıra bu şarkılar da filmdeki aynı sahnelerde yeniden kullanılıyor. Ayrıca No Doubt, TLC ve Ace of Base’den (The Sign Selamlar an Orgasm) hit parçaların yanı sıra Dawson’s Creek temasından uğultulu bir alıntı da var.
Plasebo’nun şirket tarafından seslendirilen açılış parçası biraz karanlık ve şarkıların çoğu ya komedi ya da romantik amaçlarla kullanılıyor. Metinler genellikle karaktere veya hikayeye akıllıca uyar. Kathryn (Laclos’un Marquise de Merteuil’i), üvey kardeşi Sebastian’la (Valmont Vikontu) iddiaya girdiğinde, şehvetli rahatsızlığı onun ensest arzularını yansıtan Christina Aguilera’nın cinine düşerler. Filmde, Sarah Michelle Gellar ve Ryan Phillippe’nin ipek gibi pürüzsüz, durgun bir bağlantısı vardı, ancak Jonathan O’Boyle’un yönetmenliği sahneler arasında acele etme ve Kathryn’in Sebastian’ın “bunu bir yere koyabileceği” vaadi de dahil olmak üzere satırları atma eğiliminde. eğer yatmak istersen.
Öncelikle Sebastian, bekar Annette’i baştan çıkarmalı ve aynı zamanda genç Cécile’in peşine düşmelidir. Filmin en sinir bozucu sahnelerinden birinde, Cecile’in içkisini karıştırıyor ve onu oral seks yapmaya zorlamadan önce onu korkutuyor. Müzikalde hâlâ farkında olmadan alkol içip şantaja maruz kalırken, senaryo onun önerisine rızaya dayalı bir yanıt içeriyor. Bu, gösterinin filmdeki davranışı kısmen telafi ettiği birkaç durumdan biri. Sebastian, Cecile’in annesinin ırkçılığını kınadı (“No Scrubs” performansıyla da hicvedildi), ancak filmin sakatlık karşıtı ve homofobik hakaretleri kontrolsüz bir şekilde devam ediyor.
Kumble, Jordan Ross ve Lindsey Rosin tarafından yaratıldı ve Gary Lloyd’un pop koreografisiyle hiperaktif bir döner sahnede sahnelendi. REM’in “Losing My Religion” ve Meredith Brooks’un “Bitch” şarkılarının garip bir karışımı gibi ara sıra birleştirilen iki düzine şarkı arasında yarışırken, müzik videosu kanalları arasında geçiş yapıyormuş gibi hissedersiniz, özellikle de konu kız öğrenciler olduğunda. Britney Spears’ın bir videosundan geldim. Just a Girl’ün bir yorumuna eşlik edin. Ancak Garbage’s Only Happy When It Rains, Plasebo’nun akıllı bir arkadaşıdır ve Natalie Imbruglia’nın Yırtık filmi, Sebastian ve Annette’in utancını ustaca yansıtıyor.
Polly Sullivan’ın tasarımı dart tahtası tarzı bir zemine sahip ve hikayenin kökenlerini şamdan ve okul armalarının kullanımıyla bir araya getiriyor, ancak baştan çıkarıcı ışıltıdan yoksun ve Sebastian’ın kıyafetleri ucuz görünüyor. Kathryn’in kostümleri daha iyi ve Rhianne-Louise McCaulsky rolde sansasyonel, saçının en ufak bir hareketinden kibir saçıyor. McCaulsky, dalgalı bukleleri Phillippe’in buklelerini anımsatan Daniel Bravo ile iyi bir ikili oluşturuyor ve Abbie Budden (Annette) ve Rose Galbraith’in (Cecile) çekici profesyonel çıkışları var; Josh Barnett ve Barney Wilkinson ise filmin eşcinsel ilişkisini güçlendiriyor. Nickcolia King-N’Da ve Jess Buckby, filmin zehirliliğini tam olarak telafi etmeyen canlı bir müzikalin kendine olan güvenini yükselten oyuncu kadrosunu tamamlıyor.